ΔΗΜΟ-λογίες Γλυφάδας Η ενημέρωση της Γλυφάδας
Συνήθως τα πιο απλά και τα αυτονόητα, είναι και τα πιο δύσκολα, έλεγε ένας αείμνηστος πολιτικός. Υπάρχουν όμως κι άνθρωποι που έχουν αυτό το χάρισμα και τα καταφέρνουν, γιατί πολύ απλά…”το ‘χουν”.
Αφορμή για το παρόν άρθρο μου είναι ο Πολιτικός Γάμος που παραβρεθήκαμε με τη γυναίκα μου, την Παρασκευή το μεσημέρι στις 29 Ιούλη 2022 στο Παλαιό – (κατά τη γνώμη μου πρέπει να το ονομάσουμε Ιστορικό) – Δημαρχιακό Μέγαρο Γλυφάδας, καλεσμένοι της Χριστίνας Μαραγουδάκη και του Γιώργου Λυκοκανέλου.
Ο γαμπρός ο Γιώργος, είναι γιός ενός πολύ φιλικού μου ζευγαριού, αφού ειδικά με τον πατέρα του, μας συνέδεσε άρρηκτα ένα σημαντικό για την πόλη μας γεγονός, που διαδραματίστηκε την Άνοιξη του 1987, όταν τότε ο Ανδρέας Λυκοκανέλος ήταν Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 12ου Δημοτικού Σχολείου, ενώ εγώ τότε ήμουν Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, με Δήμαρχο τον αείμνηστο Ανδρέα Σούφη.
Τότε λοιπόν το 12ο Δημοτικό Σχολείο στεγαζόταν στο ακατάλληλο νοικιασμένο κτίριο, που σήμερα στεγάζεται το 7ο Γυμνάσιο, ενώ δίπλα ακριβώς στη γωνία Ελ. Ανθρώπου & Αν. Ρωμυλίας, ήταν ένα μεγάλο άκτιστο οικόπεδο, το οποίο ενώ είχε επιλεγεί για να κτισθεί το Διδακτήριο του σχολείου, λόγω της γραφειοκρατίας δεν είχαν προχωρήσει από τον τότε Ο.Σ.Κ., οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης του.
Αυτή η καθυστέρηση είχε ως αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου να προλάβουν να εκδώσουν νόμιμη οικοδομική άδεια, οπότε ξεκίνησαν αμέσως τις εκσκαφές για την ανέγερση πολυκατοικίας.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Ανδρέας Λυκοκανέλος, ο οποίος εργαζόταν τότε στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου και είχε ιδιόρρυθμο ωράριο εργασίας, γυρνώντας μετά τα μεσάνυκτα στο σπίτι του, είδε τις εκσκαφές στο οικόπεδο, οπότε ξεχνώντας την κούρασή του, ήρθε κατ’ ευθείαν στο σπίτι μου και με ξύπνησε, όπου εκεί καθίσαμε ως τα ξημερώματα και καταστρώσαμε τις επόμενες κινήσεις μας, για να αποτραπεί η οικοδόμηση αυτού του οικοπέδου, το οποίο προοριζόταν για την ανέγερση του Διδακτηρίου του 12ου Δημοτικού Σχολείου.
Στη συνέχεια τα γεγονότα ήταν καταιγιστικά, αφού το επόμενο πρωί μετά από τη σχετική συνεννόησή μου με το Δήμαρχο, ο Δήμος μαζί με τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και με προμετωπίδα τους μικρούς μαθητές, κάναμε κατάληψη του χώρου, ενώ περικυκλώσαμε το οικόπεδο με τα απορριμματοφόρα του Δήμου
Το ίδιο βράδυ το Δημοτικό Συμβούλιο που συνεδρίασε συμβολικά επί τόπου, πήρε ομόφωνη απόφαση και ξενυχτούσε σύσσωμο περιφρουρώντας το χώρο, μαζί με τους κατοίκους που είχαν εν τω μεταξύ προσέλθει μαζικά.
Τελικά μετά από πολυήμερους αγώνες, συλλήψεις και αυτόφωρα δικαστήρια κι αφού ο αείμνηστος Δήμαρχος Ανδρέας Σούφης, έφτασε στο σημείο να μπει μέσα σε μια σκαμμένη βάση κολώνας, εμποδίζοντας έτσι τις μπετονιέρες να ρίξουν μπετό, το θέμα πήρε πολύ μεγάλη μεγάλη δημοσιότητα.
Τότε Υπουργός Παιδείας ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, ο οποίος ζήτησε να μας συναντήσει και πράγματι μετά την ενημέρωση που του κάναμε, «έτρεξε» όλες τις διαδικασίες κι έτσι τελικά σώθηκε ο χώρος, όπου τα επόμενα χρόνια ανεγέρθηκε το Διδακτήριο, που έκτοτε στεγάζονται οι μαθητές του 12ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας.
Ήταν λοιπόν για μένα ιδιαίτερα συγκινητικό, το γεγονός που ο Γιώργος, ο τωρινός 40άρης γαμπρός, που τότε ήταν ο μικρός μαθητής της Δευτέρας Δημοτικού, παρότι εδώ και χρόνια δεν κατοικεί στη Γλυφάδα, επέλεξε και ήρθε να παντρευτεί με την εγκυμονούσα Χριστίνα του στο Δημαρχείο της πόλης που μεγάλωσε, όπως δε μου είπε η νύφη, για να την πείσει να γίνει ο γάμος τους στη Γλυφάδα, της περιέγραψε με όλες τις λεπτομέρειες όλη αυτή την «εποποιία του 1987», το πώς δηλαδή σώθηκε το οικόπεδο για το τότε σχολείο του, παρότι που όταν τελικά χτίστηκε το Διδακτήριο, αυτός ήταν πλέον μαθητής του Γυμνασίου.
Γάμος στο Δημαρχείο Γλυφάδας «αλα …Μηλιαρέση»
Αυτή όμως που με ξάφνιασε ευχάριστα και με οδήγησε στην απόφαση να γράψω το παρόν άρθρο, είναι η Αντιδήμαρχος κ. Μαίρη Μηλιαρέση, η οποία με την ζεστή κι ευχάριστη αύρα της, δημιούργησε στο γάμο μια υπέροχη και αξέχαστη ατμόσφαιρα,
ενώ με τα μεστά και ουσιαστικά λόγια της – αυτή την 5λεπτη τυπική τελετή όπως είναι συνήθως οι πολιτικοί γάμοι – αυτή κατάφερε αυτός ο Γάμος να είναι αυτό που πρέπει να είναι, δηλαδή ένα χαρμόσυνο γεγονός κι εντέλει ένα «μυστήριο» με την πραγματική και ουσιαστική σημασία του.
Η μόνη διαφορά της συγκεκριμένης τελετής, από ένα συνήθη θρησκευτικό γάμο, ήταν ότι εμείς, χάρις στην εγκαρδιότητα και την θετική αύρα της Αντιδημάρχου κ. Μηλιαρέση, ζούσαμε την «ένωση» του ζευγαριού με χαμόγελα και άνετη διάθεση, σε αντίθεση με τα συνήθη βλοσυρά κι αγριεμένα βλέμματα των ιερέων, που επιπλήττουν διαρκώς τους ζωηρούς καλεσμένους, απαιτώντας “νεκρική ησυχία” στο πιο χαρμόσυνο γεγονός, που ζούνε δύο νέοι άνθρωποι που ενώνουν τις ζωές τους, με τους οικείους τους και τους φίλους τους.
Όσοι λοιπόν είχαμε την χαρά και την τύχη να παραβρεθούμε σε αυτό τον Πολιτικό Γάμο, παρακαλούσαμε να μην τελειώσει αλλά κι όταν τελείωσε δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε, κι όλα αυτά χάρις στην ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει η χαρισματική Αντιδήμαρχος.
Εγώ βέβαια και η Γωγούλα μου, είχαμε κι έναν επιπλέον λόγο να είμαστε συγκινησιακά φορτισμένοι, αφού εκεί στο ίδιο Δημαρχιακό Μέγαρο, πριν από 39 χρόνια το 1983, επί δημαρχίας του αείμνηστου Θόδωρου Σπονδυλίδη, είχαμε παντρευτεί, κι όπως μάλιστα θυμάμαι ήταν κι ο πρώτος Πολιτικός Γάμος στη Γλυφάδα, με τον νεοσύστατο τότε θεσμό.
Επανερχόμενος όμως στην πολυτάλαντη Αντιδήμαρχο την κ. Μαίρη Μηλιαρέση, χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, προτείνω στο Δήμαρχο να της ανατεθεί να τελεί όλους τους Πολιτικούς Γάμους, γιατί πάρα πολύ απλά, η συνάδελφος «το ‘χει» και μπράβο της.
Κυρία Μηλιαρέση σας δίνω και δημόσια, τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια.
Παναγιώτης Γιάχος
Δημοτικός Σύμβουλος Γλυφάδας
